Czy Stary Testament naucza o Trójcy?

W opracowaniu „Starotestamentowe antycypacje trynitarne w perspektywie motywu wielości w istocie bóstwa” autor Leszek Grula zauważa:

„… biorąc pod uwagę świadectwo Nowego Testamentu i przymioty Boże, jakimi są wieczność i niezmienność, trzeba wziąć pod uwagę fakt, że Bóg nie stał się Trójcą w momencie przyjścia Jezusa w ciele i zesłania Ducha Świętego. Bóg był w swej istocie od zawsze taki sam …”

Taki sam … czyli jaki?  Jeżeli założymy, że cała Biblia (Stary i Nowy Testament) naucza o jednym i tym samym Bogu, to ST musi nauczać o Trójcy. Dlatego niektórzy doszukują się w ST – w niektórych wersetach –  „wielości” w jednym Bogu, jak autor powyższej pracy.

Tak jednak Pismo Święte ST nie naucza, pomimo prób naciągania niektórych wersetów biblijnych przez trynitarzy.

Osoby wierzące w Trójcę często przeszukują, tekst Starego Przymierza, chcąc znaleźć fragmenty, które by ich w takim przekonaniu utwierdziły.

Czy jednak nauka o naturze Boga rzeczywiście nie byłaby jawna, ale zakamuflowana i ukryta pomiędzy jakimiś wersetami, czy wynikała z gramatyki hebrajskiej?

Zanim do tego przejdziemy, zwróćmy uwagę na wypowiedzi trynitarnych komentatorów w tym temacie.

W „Słowniku Biblijnym”, O. Hugolin Langkammer OFM (1982 r.) pod hasłem „Trójca Święta” zauważono:

„ST nie zawiera wyraźnie sformułowanych myśli o T. Św. Izrael wyznawał jedynego Boga (monoteizm), podczas gdy sąsiednie państwa pogańskie wyznawały politeizm.„

W książce „Prehistoria biblijna” wydanej przez Papieski Wydział Teologiczny na stronie 17 czytamy:

„Ojcowie znowu, m.in. św. Ireneusz (Adversus Haereses, 4, 20), św. Hilary (De Trinitate, 4, 17—18), św. Bazyli (De SpirituSancto, 16, 38), św. Jan Chryzostom (Homilia in Gen., 8), św. Augustyn (De civtitdte Dei, 16, 6), dopatrywali się w liczbie mnogiej aluzji do Trójcy Św. Jednakże to postępowanie Ojców tłumaczy się ich wiedzą nowotestamentalną, w świetle której rzeczywiście najłatwiej znika trudność. Wszelako Stary Testament nie znał jeszcze prawdy o troistości Osób w Bogu.„

Paweł Landwójtowicz (Uniwersytet Opolski) w pracy „Zarys biblijno-teologicznego rozwoju poznania tajemnicy trynitarnej” przyznaje:

„Istnienie Trójcy Świętej nie mogło być objawione w Starym Testamencie. Na ówczesnym etapie dziejów zbawienia mówienie o trójosobowym Bogu zagroziłoby ścisłemu monoteizmowi i prowadziłoby do powstania tryteizmu (politeizmu).”

Czy zatem w Starym Testamencie jest … czy nie ma nauki o „Jednym Bogu w trzech osobach„?

Kto jest Bogiem Starego Testamentu?

W Księdze Powtórzonego Prawa 6:4 czytamy w Biblii Poznańskiej:

„Słuchaj Izraelu! Jahwe jest naszym Bogiem, Jahwe jedyny! ” 

Nie ulega wątpliwości, że Bóg JHWH był jedynym Bogiem Izraela i w takiego jedynego Boga Izraelici wierzyli.

Zacytowany werset (tzw. „Szema Jisrael”), traktowany jest przez Żydów jako swoiste wyznanie wiary w jedynego Boga Izraela.

Jezus zapytany przez uczonego w Piśmie, które przykazanie jest największe … właśnie to przykazanie przytoczył:

“Zaś Jezus mu powiedział: Pierwsze ze wszystkich przykazanie: Słuchaj, Israelu! Pan, Bóg nasz, Pan jest jeden.” – Marka 12:29 (UBG)

Nie ulega więc żadnej wątpliwości, że Bogiem Starego Testamentu jest Bóg JHWH. Ten właśnie jedyny Bóg jest w ST nazywany Bogiem „Najwyższym„.

W Psalmie 83:18 (19) możemy przeczytać wg. BT II:

“Niechaj poznają Ciebie i wiedzą, że tylko Ty, który sam jeden masz Jahwe na imię, jesteś Najwyższy nad całą ziemią.“

O tym właśnie Bogu nauczał Piotr, o czym możemy przeczytać w Dziejach Apostolskich 3:13 (KUL):

„Bóg Abrahama, i Izaaka i Jakuba, Bóg ojców naszych uwielbił syna swego, Jezusa, któregoście wy wydali i zaparli się przed Piłatem, gdy ten sądził, że należy go uwolnić.

Bogiem Abrahama i patriarchów był nie kto inny jak Bóg JHWH. W Księdze  Ezdrasza 7:27 (KUL) czytamy dokładnie taki sam zwrot:

„Błogosławiony niech będzie Jahwe, Bóg ojców naszych, który to wlał w serce króla, by uwielbić dom Jahwe w Jerozolimie”

Często można spotkać się z twierdzeniem, że w ST taka nauka o Trójcy  nie była jeszcze w pełni objawiona.

Trzeba jednak wówczas przyjąć tezę, że Adam i Ewa, Abraham, Izaak, Jakub, Dawid a także prorocy, nie znali prawdy o Bogu, którego wielbili, a który „ukrywał” przed nimi kim jest.

Czy te osoby znały tylko jedną z osób Boga?

Czyżby Bóg nie mówił prawdy, gdy oznajmił w Księdze Powtórzonego Prawa 32:39 (BT):

„Patrzcie teraz, że Ja jestem, Ja jeden, i nie ma ze Mną żadnego boga …”

Bóg JHWH (Jahwe, Jehowa) przedstawia się w wielu wersetach jako jeden i jedyny Bóg mówiąc, że obok niego nie ma żadnego Boga.

Jeżeli w ST Bogiem był JHWH to czy Bóg NT się zmienił w Trójcę lub stał się Jezusem?

Czy nie prościej jest przyjąć, że Bogiem ST jak również NT jest ten sam Bóg JHWH.

Zwróćmy teraz uwagę na wersety rzekomo sugerujące, że w Bogu jest więcej osób?

Elohim

Niektórzy wykorzystują niewiedzę czytelnika Pisma Świętego podając argument, dotyczący hebrajskiego słowa „Elohim„. Takie osoby twierdzą, że słowo to tłumaczone na Bóg jest w liczbie mnogiej, co z kolei sugeruje wielość osób w Bogu. Czy tak jest rzeczywiście?

Takie opinie krążą w Internecie jedynie pośród nie wgłębiających się w temat „badaczy” i „poszukiwaczy Trójcy” w ST. Bibliści są tutaj jednoznaczni:

W Smith’s Bible Dictionary str.505 pod hasłem „Boże imię” czytamy, że „Użycie formy mnogiej w znaczeniu pojedynczym nie jest wyjątkowe dla Izraela.” 

W “Słowniku biblijnym” z 1989 r (Księgarnia Św. Jacka) O. Hugolin Langkammer OFM napisano pod hasłem “El”:

” […] W ST najczęściej stosowano El w liczbie mnogiej — Elohim (występuje ponad 2000 razy). Elohim w połączeniu z czasownikiem w liczbie pojedynczej posiada mimo formy liczby mnogiej znaczenie jednostkowe i określa osobowy charakter Boga Izraela, stojącego ponad wszystkimi bożkami, nie posiadającymi mocy ani życia.”

W książce wydanej przez Papieski Wydział Teologiczny pt. „Prehistoria biblijna” na stronie 11 możemy na temat znaczenie słowa elohim przeczytać:

„a) bogowie, bożki (np. Wj12,12; 18,11; Pwt 29,17).
b) jeden bożek (Sdz 11,24; 1 Sm 5,7; 1 Krl 11,5).
c) jeden Bóg prawdziwy (1 Sm 7, 8; Jr 10, 10; Pwt 4, 35).
d) przenośnie: ludzie pełniący ważny urząd w Izraelu (Ps 138,1; prawdopod. Wj 22, 8; 1 Sm 2, 25) anioł(-owie).

Na uwagę zasługuje przy tym fakt, że zwrot elohim nie jest zastosowany tylko do Boga JHWH, ale tym słowem są nazwani również fałszywi bogowie tacy jak: Baal – Sędz. 6:31; Kemosz – Sędz. 11:24; Dagon – Sędz. 16:23; Milkom – 1 Król. 11:33; Asztarte – 1 Król. 11:5 czy Belzebub – 2 Król. 1:2. Czy w nich również jest wielość osób?

Na portalu biblia.wiara.pl zamieszczono rozmowę z Anną Świderkówną, która na stwierdzenie prowadzącego rozmowę – cytuję: „Jak gdzieś czytałem, końcówka „im” w słowie Elohim jest w słowach hebrajskich końcówką liczby mnogiej..” odpowiedziała (27.5.2007):

„Tak, „im” to końcówka liczby mnogiej, ale Elohim to zawsze imię Jednego Boga i poza tym jednym wyjątkiem w Księdze Rodzaju zawsze jest używane z czasownikami liczby pojedynczej.„

Nie chcemy tu szeroko rozpisywać się na temat liczby mnogiej  w słowie „Elohim„, gdyż szczegółowo omawiamy to w artykule: „Elohim w liczbie mnogiej„.

Uczyńmy

Kolejny nietrafiony argument z serii doszukiwania się „Trójcy” w ST to zwrot „uczyńmy„. Chodzi o werset z Rodzaju: 1:26 (BT II) gdzie czytamy:

“A wreszcie rzekł Bóg: Uczyńmy człowieka na Nasz obraz, podobnego Nam. Niech panuje nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym, nad bydłem, nad ziemią i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi!“

Ciekawe, skąd trynitarny interpretator wie, że chodzi tu o trzy a nie o dwie czy cztery osoby?

Samo stwierdzenie „uczyńmy” nie daje do tego podstaw. Nie daje podstaw także, do stwierdzenia równości osób, jak również do tego, że wszystkie tworzą jednego tajemniczego Boga!

Czy w założeniu „Trójcy” „uczyńmy” na nasz obraz, sugeruje, że człowiek też jest w trzech osobach?

A może twierdzenie, że przemawia tu rzekoma „Trójca” wypływa raczej z góry przyjętego dogmatu?

Zobaczmy jak w katolickiej „Biblii Jerozolimskiej” (Pallottinum 2006), wyjaśniono zwrot „uczyńmy”:

„Uczyńmy. Ta liczba mnoga może oznaczać zastanawianie się Boga razem z Jego dworem niebiańskim (aniołami por.3,5.22) …„

Podobne wyjaśnienie znajdziemy w książce „Prehistoria biblijna” Michała Petera (Papieskiego Wydziały Teologicznego w Poznaniu, wyd. 1994), gdzie na stronie 17 ak. 6 czytamy:

„Wszelako Stary Testament nie znał jeszcze prawdy o troistości Osób w Bogu. Zresztą mimo formy liczby mnogiej znaczenie wyrażenia faciamus jest jednostkowe: Bóg chce stworzyć człowieka!”

W tej samej książce o  innym wersecie z Rodzaju 11:7 powiedziano na stronie 107:

„Liczbę mnogą zejdźmy i pomieszajmy rozumiemy albo jako pluralis deliberationis, albo jako dialog Boga z aniołami, narzędziami wykonującymi Bożą wolę.”

Wspomniana już Anna Świderkówna, na stwierdzenie: „W Księdze Rodzaju można chyba odnaleźć ślady Trójcy: Bóg mówi: uczyńmy, człowieka…” odpowiada:

„To jest cytat z pierwszego rozdziału Księgi Rodzaju. Ta liczba mnoga w ustach Boga wywoływała dużo pytań. Słowu Elohim – jednemu z najczęściej używanych imion Boga – zawsze towarzyszy liczba pojedyncza czasownika. Dlaczego więc tu jest liczba mnoga? Nie jest to tzw. pluralis maiestaticus, czyli forma, jakiej używali, mówiąc o sobie, np. królowie. W języku hebrajskim taka forma nie istnieje. Jest to najprawdopodobniej tzw. liczba mnoga zastanowienia. Niejeden z nas, kiedy zupełnie sam zastanawia się nad jakimś problemem, nad tym co ma uczynić, może powiedzieć sam do siebie: „zastanówmy się, co mam zrobić”. Ta liczba mnoga niewątpliwie podkreśla ważność tego, co Bóg zamierzał uczynić, ale nie ma żadnego związku z Trójcą Świętą, a raczej z gramatyką hebrajską.”

Co ciekawe, nawet w Koranie Allah czasami wypowiada się o sobie w liczbie mnogiej. W Surze XXII (Pielgrzymka) w. 5  np. możemy przeczytać “to przecież My stworzyliśmy  was z prochu …” . Nikt tu jednak nie próbuje nawet sugerować, że Allah składa się z wielu osób.

Więcej argumentów znajdziesz w artykule: „Do kogo Bóg mówi uczyńmy„?

Echad

Niektórzy podnoszą również tezę, że hebrajski przymiotnik „echad” użyty w  Powtórzonego Prawa 6:4 oznacza „złożoną jedność”.

Czy zatem hebrajska Biblia uczy o mnogiej naturze Boga?

Taka interpretacja jest błędna, gdyż oparta jest na przesłankach teologii systematycznej czy dogmatycznej, a nie na teologii biblijnej.

W angielskojęzycznym opracowaniu „Echad w Szemie”, Paweł Sumnera zauważa:

„Echad ma w Biblii hebrajskiej całe spektrum znaczeń. Stwierdzenie, że oznacza to „złożoną jedność”, ogranicza to słowo do wąskiej kategorii, która nie pasuje do wszystkich jego różnorodnych zastosowań przez pisarzy biblijnych. To jakby powiedzieć, że słowo elohim odnosi się tylko do prawdziwego Boga. Podczas gdy w rzeczywistości słowo elohim używane jest w odniesieniu do fałszywych bogów i bogiń, istot anielskich, sędziów Izraela, króla Izraela i Mesjasza.„

W książce “Jeden Bóg i Jeden Pan”, Arkadiusz Wiśniewski omawia znaczenie słowa echad w Biblii:

“Niektórzy starają się przedstawić słowo echad jako jakieś mistyczne określenie jedności złożonej, w przeciwieństwie do terminu jachid, który z kolei ma oznaczać jedność absolutną. Jest to jednak zupełnie nieuprawnione w świetle definicji słownikowych. To pierwsze określenie jest w zasadzie dokładnym odpowiednikiem polskiego liczebnika głównego „jeden”, lub też liczebnika porządkowego „pierwszy”, drugie zaś – to przymiotnik, i przybiera on znaczenie: „jedyny, sam” (Rdz 22:2). Słowa te nie mówią nam absolutnie niczego o tym, czy określany przez nie rzeczownik „ukrywa” za sobą ideę złożoności czy też nie.

[…] Tak naprawdę więc, złożoność nie wynika w żadnej mierze z liczebnika echad czy też przymiotnika jachid użytego przed rzeczownikiem, lecz albo z kontekstu, albo też z samego rzeczownika, który musi być rzeczownikiem zbiorowym, by móc orzekać istnienie w nim złożoności.

W naszym przypadku o „złożoności” JHWH nie świadczy ani kontekst, ani też słowo „Bóg”. Podkreślmy to jeszcze raz – samo słowo echad zwyczajnie nie ma „mocy” do definiowania określanego przez nie rzeczownika jako zbiorowego czy też nie. Jeśli rzeczownik nie jest zbiorowy, albo kontekst nie determinuje go jako takiego, to zawsze echad określa rzeczownik jednostkowy, niezłożony.”

Rozpatrzmy to na konkretnym przykładzie z Rodzaju 2:24, mówiącym, że kobieta i mężczyzna „staną się jednym (echad) ciałem”. To „jedno ciało” nie tworzy jednakże jednej osoby, ale składa się z dwóch odrębnych osób. Ma to się oczywiście nijak do nauczania o jednym Bogu w trzech osobach.

Jak widzimy argumentacja trynitarna została „wyprodukowana” na potrzeby doszukania się w słowie „echad „aluzji do Trójcy . Więcej o „Echad i jachid” w odrębnym artykule.

Trójca u Abrahama

Kolejnym trynitarnym odkryciem w ST jest ugoszczenie trzech aniołów przez Abrahama. Trynitarze uważają, że „ trzech mężów” odwiedzających Abrahama to objawienie Trójcy Świętej.

W Rodzaju 18:1-3  (BT) czytamy:

” Pan ukazał się Abrahamowi pod dębami Mamre, gdy ten siedział u wejścia do namiotu w najgorętszej porze dnia.   Abraham spojrzawszy dostrzegł trzech ludzi naprzeciw siebie. Ujrzawszy ich podążył od wejścia do namiotu na ich spotkanie. A oddawszy im pokłon do ziemi,  rzekł: O Panie, jeśli darzysz mnie życzliwością, racz nie omijać Twego sługi! “

Na samym początku zastanówmy się czy Abraham wierzył w Trójcę? Nic takiego z Pisma nie wynika. Pewne jest również, że żaden Żyd czytający ten fragment nie wyciągnął wniosku, że Abraham spotyka „Trójcę”.

Biblia informuje nas, że Abraham gościł nie „Trójcę” ale aniołów! Wynika to chociażby z Hebrajczyków 13:2 (BT):

“Nie zapominajmy też o gościnności, gdyż przez nią niektórzy, nie wiedząc, aniołom dali gościnę.”

Trynitarze argumentują jednak, że Abraham oddał im cześć (18:2). Tak naprawdę jednak był to grzecznościowy ukłon, co było w jego czasach częstą praktyką.

Dla przykładu w  Rodzaju  23:7 (KUL) czytamy: „Abraham powstał i skłonił się ku ziemi przed ludnością miejscową, synami Heta.”.

Podobnie w Rodzaju 33:3 czytamy, o Jakubie.

  „Sam zaś, idąc przed wszystkimi, siedem razy oddał pokłon swemu bratu, zanim się do niego zbliżył. ”

Jeżeli założymy, że Abrahama odwiedziły trzy osoby  „Trójcy”, to czy do Sodomy udali się Syn Boży i Duch Święty, których napastowali Sodomici?

Nic takiego z Pisma Świętego nie wynika. W Rodz 19:1 (KUL) czytamy, że przybyli tam dwaj aniołowie (posłańcy):

„I przybyli dwaj aniołowie do Sodomy …„.

Więcej argumentów znajdziesz w artykule „Kogo gościł Abraham„?

Bóg jest jeden

Cytowany na wstępie Paweł Landwójtowicz (Uniwersytet Opolski) w pracy „Zarys biblijno-teologicznego rozwoju poznania tajemnicy trynitarnej” konkluduje:

„Rozpoznawanie tajemnicy Trójcy Osób Świętych dokonywało się przez wieki i przechodziło różne koleje losu. Wydaje się, że z punktu widzenia niniejszych refleksji istotne staje się na początku ukazanie wysiłku ludzkiego rozumu i wiary, którego ślady możemy odnaleźć już w księgach Starego, a potem Nowego Testamentu. Kontynuację tych starań podjęli Ojcowie Kościoła, następnie sobory i całe Magisterium, aż do czasów nam współczesnych (m.in. H. Mühlen), kiedy to  próbowano odnajdywać istotne wskazania dla wspólnoty małżeńskiej wynikające z prawd odkrywanych dzięki Trójjedynemu.”

Czy zatem wierzysz w Boga, który objawia się w Piśmie, czy raczej w Boga, który przez wieki ewoluował, aby stać się „Trójcą”? Którego definiuje nie Pismo Święte … ale „wysiłki ludzkie”?

Problem w tym, że w Piśmie Świętym nie znajdujemy nauczania „o jednym Bogu w trzech osobach”. Bóg nigdzie nie jest nazywany Trójcą i nie ma w Biblii ani jednej trynitarnej definicji takiego Boga. Wielokrotnie natomiast, gdyż ponad 6000 razy czytamy o Bogu JHWH!

Powstaje przy tym pytanie, dlaczego Bóg nie wyjawił patriarchom rzekomej prawdy o sobie i kazał czcić i wywyższać tylko jedną z osób (JHWH)?

W Księdze Powtórzonego Prawa 4:35 (KUL), Bóg powiedział:

„ Dał ci widzieć to wszystko, abyś poznał, że Jahwe jest prawdziwym Bogiem, a poza Nim nie ma innego. ”

Zakładając „Trójcę” Jahwe nie powinien tak powiedzieć, gdyż poza nim był jeszcze równy mu Syn oraz rzekoma osoba Ducha Świętego.

Ten oraz wiele innych wersetów mówi nam, że tenże Bóg jest jeden jedyny i nie ma obok niego innego Boga.

Ten sam Bóg jest zarówno Bogiem Żydów jak również chrześcijan wywodzących się z pogan, co jasno wynika z Rzymian 3:29,30 (KUL):

„Bo czyż Bóg jest tylko Bogiem Żydów? Czyż i nie pogan także? Z pewnością i pogan.
Jeden jest bowiem Bóg, który usprawiedliwia zarówno obrzezanych z wiary jak i nieobrzezanych przez wiarę.”

Nie ma dwóch różnych Bogów ST i NT.

Jeżeli tak jest w istocie to Bogiem w ST i Bogiem Jezusa jest ten sam Bóg, co wynika z poniższych wersetów:

“Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, …” 1 Piotra 1:3 (BW).

„Jeden Bóg i Ojciec wszystkich, który jest ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich.” Efezjan 4:6 (BW).

Biblia nigdzie nie naucza o troistym Bogu.

Podsumowanie

Na początku zacytowaliśmy Pana Leszka Grulę, który stwierdził, że „Bóg nie stał się Trójcą w momencie przyjścia Jezusa w ciele i zesłania Ducha Świętego. Bóg był w swej istocie od zawsze taki sam …”.

To prawda. Jeżeli zatem nie ma dowodów na to, że w Starym Testamencie jest mowa o Bogu w „Trójcy”, więc może słusznym jest przyjąć, że Bóg JHWH jest Bogiem Starego oraz Nowego Testamentu. Będzie to również zgodne ze zdaniem „Bóg był w swej istocie od zawsze taki sam„.

Po co szukać potwierdzenia w ST, że Bóg jest wieloosobowy czy troisty? Jeżeli Bóg się nie zmienia i jest taki sam, to tymże Bogiem musi być Bóg JHWH. Pan Jezus nie wprowadził nowej nauki o troistym Bogu. Na pytanie  uczonego w Piśmie – o czym czytamy  Marka 12:29 (KUL) – Jezus zacytował Księgę Powtórzonego Prawa 6:4 (KUL):

“Słuchaj Izraelu! Jahwe jest naszym Bogiem, Jahwe jedyny! ”

Jezus nauczył swoich uczniów modlić się do tego Boga jako naszego Ojca, i po zmartwychwstaniu powiedział Marii w Jana 20:17 (KUL) , że wstępuje „Wstępuję do mojego Ojca i waszego Ojca, mojego Boga i waszego Boga”.

Apostołowie i uczniowie Jezusa również nie nauczali o „jednym Bogu w trzech osobach”. W 1 Koryntian 8:6 (BT) Paweł napisał?

“dla nas istnieje tylko jeden Bóg, Ojciec, od którego wszystko pochodzi i dla którego my istniejemy, oraz jeden Pan, Jezus Chrystus, przez którego wszystko się stało i dzięki któremu także my jesteśmy”

Jak pisał Paweł do Efezjan 1:17 (BW):

„Aby Bóg Pana naszego Jezusa Chrystusa, Ojciec chwały, dał wam Ducha mądrości i objawienia ku poznaniu jego. „

Jeżeli położymy na szali wagi argumenty mające przemawiać na korzyść „Trójcy” w ST, to oprzemy się o cztery naciągane do teorii wersety jak wyżej opisane. Nie ma bowiem jednoznacznych wypowiedzi Pisma sugerujących, że Bóg jest w trzech osobach. Cała narracja sprowadza się do gramatyki hebrajskiej, która przeczy temu co trynitarz chce z niej wywnioskować.

Na drugiej szali mamy nie setki … ale tysiące wypowiedzi ST o Bogu JHWH. Bóg JHWH jest w ST Bogiem objawionym. Trójca natomiast zarówno w ST jak i NT jest jedynie Bogiem domniemanym.

Na koniec kilka pytań wynikających z biblijnych wersetów:

Gdy apostoł narodów mówił w Dziejach  ”służę Bogu moich ojców”  to miał na myśli „Trójcę” czy Boga JHWH?

„To jednak wyznaję przed tobą: Według drogi, nazywanej przez nich sektą, służę Bogu moich ojców, wierząc we wszystko, co napisane zostało w Prawie i u Proroków.” – Dzieje Apostolskie 24:14 (BTV)

Czy cokolwiek na temat „Trójcy” napisano w „Prawie i u Proroków”? Czy Bogiem „ojców” Pawła była Trójca czy JHWH Bóg Izraela?

Kiedy czytamy w Ewangelii Mateusza 15:31 (BW), że wielbili Boga Izraela – to kogo ci ludzie wielbili?

„Tak iż się lud zdumiewał, widząc, że niemi mówią, kalecy odzyskują zdrowie, chromi chodzą, ślepi widzą, i wielbili Boga Izraela.„

Kto był Bogiem Izraela? W Łukasza 20:37 Jezus naucza, że był to Bóg Abrahama, Izaaka, Jakuba jak również Mojżesza.

„A że umarli wzbudzeni będą, to i Mojżesz zaznaczył przy krzaku gorejącym, gdy nazywa Pana Bogiem Abrahama i Bogiem Izaaka, i Bogiem Jakuba.”

Nikt z tych ważnych postaci nie znał Boga w „Trójcy”. Jezus nie przyszedł głosić „Trójcy” czy siebie jako Boga, gdyż nigdy sam siebie nie nazwał Bogiem. Zgodnie z Łukasza 1:32 (BW), był Synem Najwyższego i otrzymał od Ojca przywilej bycia Królem.

„Ten będzie wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego. I da mu Pan Bóg tron jego ojca Dawida.”

Zamiast doszukiwać się w ST „Trójcy” warto zastanowić się jakiego Boga głosił Paweł w Rzymian 15:4-9 (KUL)”:

Wszystko, co znajduje się od dawna w Piśmie, zostało napisane ku naszej nauce, abyśmy mogli mieć nadzieję niezachwianą i płynącą z Pism moc ducha.
A Bóg, od którego pochodzą cierpliwość i odwaga, niech sprawi, abyście mogli żyć we wzajemnej zgodzie, naśladując Jezusa Chrystusa
i abyście wszyscy razem wspólnym głosem wychwalali Boga i Ojca Pana naszego Jezusa Chrystusa.
Tak więc bądźcie dla siebie nawzajem takimi, jakim był dla was, ku chwale Bożej, Chrystus.
Otóż wiedzcie, że Chrystus zechciał być sługą Żydów po to, aby wypełnić obietnice dane przez Boga patriarchom i aby w ten sposób pokazać, że Bóg jest wierny.
Przyszedł na świat również po to, ażeby i poganie wychwalali dobroć Boga zgodnie z tym, co mówi Pismo: Dlatego będę cię uwielbiał między poganami i będę śpiewał na cześć twego imienia.

Jeżeli znasz inne, nie poruszone tu  argumenty sugerujące „troistość” Boga ST to chętnie się z nimi zapoznamy.