Czy Hebrajczyków 1:8-10 potwierdza Trójcę?

Jakie argumenty w oparciu o Hebrajczyków 1:8-10 podają trynitarianie?

Przeczytajmy interesujący nas fragment. W liście do Hebrajczyków 1:8-10 gdzie wg. Biblii Tysiąclecia czytamy:

„Do Syna zaś: Tron Twój, Boże na wieki wieków, berło sprawiedliwości berłem królestwa Twego. Umiłowałeś sprawiedliwość, a znienawidziłeś nieprawość, dlatego namaścił Cię, Boże, Bóg Twój olejkiem radości bardziej niż Twych towarzyszy. Oraz: Tyś, Panie, na początku osadził ziemię, dziełem też rąk Twoich są niebiosa.”

W zasadzie chodzi dwa argumenty:

1. Słowo Bóg jest odniesione do Jezusa.
2. Czytając o uczestniczeniu przez Jezusa w dziele stworzenia stwierdzają, że Jezus jest „Stwórcą” co ma oznaczać, że jest równy Jahwe.

Dlaczego NIE SĄ TO DOWODY NA PRAWDZIWOŚĆ TRYNITARNEGO DOGMATU?

Jak zapewne zauważyliśmy  w tym fragmencie, są cytaty z Psalmów (w Biblii Tysiąclecia cytaty pisane są kursywą – sprawdź Hebrajczyków 1:8-10 ) tyczące się Boga Jahwe dlatego trzeba zastanowić się gdzie i jak jest mowa o Bogu JHWH, a gdzie o Jezusie.

Psalm 45:6-7 pierwotnie odnosił się do Salomona, króla zasiadającego na „tronie Jahwe„ co wynika chociażby z  1 Kronik 29:23 (BT2), gdzie czytamy:

„Salomon więc zasiadł na tronie Jahwe jako król w miejsce swego ojca, Dawida, i powodziło mu się, a cały Izrael był mu posłuszny. „

Co ciekawe w tłumaczeniu Miłosza Psalm 45:7 brzmi: „ Tron twój: Bóg na wieki wieków…”, gdzie jest oczywiście mowa o Bogu JAHWE.  To Bóg Ojciec namaszczał poprzez proroków królów izraelskich i stawał się w ten sposób źródłem i dawcą ich panowania niejako ich „tronem„ – jednym z symboli, ich panowania i władzy. Dla Salomona podstawą władzy był Bóg i podobnie też dla Mesjasza to Bóg stał się tronem – inicjatorem i podstawą jego panowania.

W Komentarzu Żydowskim Nowego Testamentu Davida H. Sterna czytamy komentarz do tego wersetu.

„Tron Twój, o Boże. Cohen proponuje zamiast tego: „Tron Twój, dany przez Boga”, i komentuje:
Hebrajszczyzna jest tu trudna. Przekład A.V. [American Standard Version] i R.V. [Revised Standard Version]: „Tron Twój, o Boże”, wydaje się najoczywistszy, nie pasuje on jednak do kontekstu.
Jasne jest, dlaczego jego zdaniem przekład taki „nie pasuje do kontekstu” — choć bowiem odnosi on Psalm 45 do Mesjasza, to nie dopuszcza myśli, aby psalmista mógł prorokować o Boskiej naturze Mesjasza.
Ty swym Królestwem władasz berłem sprawiedliwości, umiłowałeś prawość. Tę samą myśl znajdujemy w dwóch już wspomnianych psalmach:

„Sprawiedliwość i prawo są podwaliną Jego tronu” (Psalm 89,15; 97,2), oraz w mesjańskim passusie u Izajasza 9,5-6 (6-7): „aby zaprowadzić [rząd spoczywający w ramieniu Mesjasza] prawem i sprawiedliwością, odtąd aż na wieki” (zob. Łk 1,79K).”

Jezus  jest naszym królem! Czy ma pełnię władzy od początku jako równy Bogu Ojcu (a tak powinno być z trynitarnego punktu widzenia). Odczytajmy Daniela 7:13-14

” Patrzałem w nocnych widzeniach, a oto na obłokach nieba przybywa jakby Syn Człowieczy. Podchodzi do Przedwiecznego i wprowadzają Go przed Niego. Powierzono Mu panowanie, chwałę i władzę królewską, a służyły Mu wszystkie narody, ludy i języki. Panowanie Jego jest wiecznym panowaniem, które nie przeminie, a Jego królestwo nie ulegnie zagładzie.„

W Łukasza 1:32 czytamy natomiast

„Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego ojca, Dawida.”

Dana mi jest władza

W Mateusza 28:18 czytamy natomiast: ”dana  mi jest wszelka władza”. Jak z tego wynika, Bóg Ojciec jest źródłem władzy Jezusa, gdyż została mu ona dana.  Znając te fakty nie dziwi nas to, że niektóre  przekłady biblijne podają alternatywne tłumaczenie Hebrajczyków 1,8-10.

Trynitarne tłumaczenie tego fragmentu ukazuje nam istnienie „dwóch Bogów” – gdzie jednym jest Jezus, a drugim Bóg Jezusa – „Twój BÓG „.

Antytrynitarzy to nie dziwi, gdyż doskonale wiemy, że słowo Bóg (Elohim, Theos) – w Biblii , nie odnosi się tylko do Boga Ojca (JAHWE). Nazwanie kogoś innego niż Bóg JAHWE – Bogiem, wcale nie dowodzi jego równości i współodwieczności  względem Boga nazwanego Najwyższym!

Pomijam tu, fakt nazwania bogiem „ fałszywych bogów” tzw. bożków. (Zobacz : Wyjścia 7,1 ; Psalm 82,6 ; 2 Koryntian 4,4 ; 1 Koryntian 8,5 ; Filipian 3,19).

Pamiętajmy o tym, iż w manuskryptach nie było dużych czy małych liter i tylko kontekst wskazywał na to o jakim bogu jest mowa.  Niestety trynitarianie wprowadzając pojęcie równości osób boskich, wprowadzają niebiblijne elementy filozofii, chwiejące monoteizmem.

Podsumowując ten wątek:

BIBLIA mówi o wielu bogach a przecież nie jest orędownikiem politeizmu. Skończmy więc z niesłusznym wnioskiem, że antytrynitarze nazywając Jezusa Bogiem są politeistami.

Co ciekawe w tekście z Hebrajczyków nawet trynitarze muszą dostrzec, że jest mowa o Bogu Jezusa ”…Twój Bóg…” (w. 9 ). Porównując ten fakt z podobnymi zwrotami (myślami) z Jana 20:17, 1Koryntian 11:3 warto zadać sobie pytanie. Czy gdziekolwiek w Biblii wyczytasz, że Bóg JHWH ma swojego Boga , lub, że jest jest komuś podległy albo, że ma  nad sobą GŁOWĘ (zwierzchnika)?

„Jezus jej na to: Nie trzymaj Mnie już, jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca; idź raczej do moich braci i powiedz im: Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego, do Boga mego i Boga waszego.” (Jan 20:17 EiB)

Wynalazca, projektant, konstruktor, pracownik- wszystkich możemy nazwać twórcami , „ stwórcami” pewnych rzeczy.

Czy jednak są „ równi co do mocy i wpływu ostatecznego na wyrób?  Co ważne, Nowy Testament nie zawiera ani jednego wersetu, który by określał Jezusa słowem „Stwórca”. O Jezusie możemy jedynie przeczytać, że brał udział w stwarzaniu, lub że poprzez niego coś zostało stworzone. Co ważne pisarze wówczas używają greckiego przyimka ,,δι” plus dopełniacz. Wskazuje to na pośrednika czynności (przez niego, przy jego pomocy, za jego pośrednictwem). W przypadku gdy jest mowa o przyczynie dzieła stwórczego, czyli o bezpośrednim sprawcy czynności, wówczas konsekwentnie używa się w Nowym Testamencie przyimka ,,υπο”.

Jak z tego wynika, rozpatrzenie myśli z Hebrajczyków 1:8-10 wyraźnie dowodzi braku podstaw do potraktowania tego fragmentu Biblii, jako dowodu potwierdzającego prawdziwość trynitarnego dogmatu.