Duch Święty a Szekina – Dzieje Apostolskie 13:2
Podobieństwa pomiędzy Duchem Świętym a Szekiną
W księdze Dziejów Apostolskich 13:2 (BW) czytamy:
„ A gdy oni odprawiali służbę Pańską i pościli, rzekł Duch Święty: Odłączcie mi Barnabę i Saula do tego dzieła, do którego ich powołałem. „
Trynitarze często powołują się na ten, oraz inne wersety chcąc przekonywać o „osobowości Ducha Świętego”. W jaki sposób może pomóc nam odpierać tego typu argumentację zrozumienie, czym była dla narodu wybranego „szekina„, oraz jaki ma ona związek z osobowymi opisami Ducha Świętego?
Wyjaśnijmy zatem najpierw, czym dla ludu bożego w czasach przed chrześcijańskich była „szekina”?
W Wikipedii czytamy:
„Szekina (szechina) pochodzi od hebrajskiego słowa szakan, znaczącego „mieszkać”, dosłownie oznacza przebywanie – czyli Bożą Obecność, a bardziej precyzyjnie Obecność Bożej świętości w jakimś miejscu, przedmiocie, człowieku lub w określonym czasie. Gdy jest mowa, że Bóg przejawia się w konkretnym miejscu lub sytuacji oznacza to, że w takiej sytuacji lub czasie człowiek może mieć wyjątkowe, jakby dodatkowe poczucie obecności bożej. Szekina w Biblii i tekstach rabinów to zamieszkiwanie Boga.”
Tak więc szekina, to obecność niewidzialnego dla ludzi Boga Jahwe, która manifestowała się nad pokrywą arki przymierza, między kłaniającymi dwoma aniołami (cherubami).
Czym jest Szekina?
Szekina, nie była „kolejnym wcieleniem Boga lub też Jego drugą czy trzecią osobą”! Była natomiast emanacją chwały, mocy oraz „osobowości” Boga Jahwe. Co ciekawe „szekina” była jedynym źródłem światła, znajdującym się w miejscu Najświętszym „przybytku”, jak również późniejszej świątyni.
W języku aramejskim używanym po spisaniu Biblii, światło to określano terminem szekina (Szechináh), który to termin oznacza „to, co przebywa” lub „przebywanie”.
Słowo „szekina” pojawia się w targumach tj. aramejskich komentarzach Pism Hebrajskich.
Warto w tym miejscu zwrócić uwagę na Słowa Boga z księgi Wyjścia 25:21-22 (BW)
„Na wierzchu skrzyni położysz wieko, w skrzyni zaś złożysz Świadectwo, które ci dam. Tam będę się spotykał z tobą i sponad wieka będę z tobą rozmawiał spośród dwu cherubów, które są na Skrzyni „
Można zadać w tym miejscu pytanie: Kto przemawiał do Mojżesza z pomiędzy cherubinów? Kto dawał mu nakazy?
Szekina, jako odrębny od Boga byt, czy Bóg Jahwe, który niejako sygnalizował swą obecność cudownym obłokiem i światłem?
W księdze Kapłańskiej 16:2 czytamy (BW)
„I rzekł Pan do Mojżesza: Powiedz Aaronowi, bratu swemu, żeby nie wchodził o każdym czasie do miejsca świętego poza zasłonę przed wieko, które jest na Skrzyni, aby nie umarł, gdyż ukażę się nad wiekiem w obłoku. „
Co ukazywało się nad wiekiem? Czyż nie cudowne światło (szekina) sygnalizujace obecność Boga?
Szekina jako objawienie się Boga
Warto teraz prześledzić jaki wpływ na wielbienie Boga i słownictwo z nim związane, wywarła w historii Judaizmu – „szekina”. Po tej analizie łatwiej będzie nam zrozumieć jaki związek „szekina” może mieć ze zwolennikami dogmatu o Trójcy Świętej oraz „osobowości Ducha Świętego”. Zrozumiemy też dlaczego apostołowie i pierwsi chrześcijanie używali w związku z Duchem Świętym takiego słownictwa, które obecnie trynitarze chcą wykorzystać jako dowód na „osobowość Ducha Świętego”. Poznamy też odpowiedź na pytanie dlaczego Żydzi z I w. n.e. bardzo podobnie traktowali pojęcia: „Szekina” oraz „Duch Święty”.
Na początek bardzo ciekawy cytat dotyczący szechiny, Abrahama Cohena:
“Pragnąc posługiwać się doktryną Boskiej immanencji, lecz równocześnie starając się uniknąć sugestii, jakoby Boga można było zlokalizować w określonym punkcie, rabini wynaleźli pewne terminy na określenie Bożej obecności, wykluczając jednak Jego cielesność. Pierwszym z nich była szechina (mieszkanie, przebywanie).”
Według Cohena, szekina oznacza objawianie się Boga, chociaż On sam pozostawał w niebie. Zdaniem Rasziego: ” świadectwem przebywania szechiny – Bożej obecności – wśród Izraela, była (znajdująca się w drugiej świątyni i najbardziej wysunięta na zachód) lampa siedmioramiennego świecznika (menory), która pomimo tego, iż miała zawsze tyle samo oliwy co inne lampy i była zapalana jako pierwsza, wciąż gasła ostatnia.”
I jeszcze jeden cytat z Chagiga 15b:
“Kiedy człowiek wpada w tarapaty, cóż rzecze szechina? Mówi ona: ‘Głowa Mi zaciążyła, ręce Mi opadły’. Jeśli Święty Jedyny (niech będzie błogosławiony!) tak cierpi, gdy rozlewana jest krew grzesznika, o ileż bardziej cierpi, gdy przelewają krew sprawiedliwego!”
Zwróćmy uwagę, szechina ”mówi” pomimo tego, że nie jest osobą, używając przy tym zaimka “mi”. Dodatkowo szechina jest utożsamiona z Bogiem Jahwe (cierpiąca szechina to cierpiący Jahwe) nie będąc nim osobiście. Nie znaczy to jednak jakoby szechina jako odrębny byt posiadała uczucia.
Szekina a Duch Świety
Występuje tu niemal identyczna konstrukcja jak w przypadku zacytowanych na wstępie Dziejów Apostolskich 13:2. Dla Żydów taka konstrukcja nie była niczym niezwykłym i ilustrowała sposób przebywania i rozmowy Boga z człowiekiem. Nie dowodziła odrębności osobowej szechiny od Boga Ojca jak również wieloosobowości w Bogu Jahwe. Oto kolejny cytat:
“A jeśli dwóch siedzi i dzielą się słowami Tory, to Szechina przebywa pomiędzy nimi, jak jest napisane: ‘Wtedy bojący się Boga mówili jeden do drugiego, a Bóg usłyszał i wysłuchał (…)’.”
Zauważmy, iż Bóg “usłyszał i wysłuchał” bojących się Boga za pośrednictwem szechiny! Albowiem tekst z Malachiasza mówiący o “słuchaniu i wysłuchaniu” został zacytowany na dowód tego, iż szechina przebywała pomiędzy ludźmi. Przypomina nam to znany fragment z Ewangelii Jana 16:13, który wspomina o “słyszącym Duchu”.
Jak z powyższego wynika, szechina jest utożsamiana z samym Bogiem Jahwe, … ale czy stanowi jakiś odrębny byt w Bogu, przebywający oddzielnie na ziemi podczas gdy Ojciec przebywa w niebie? Oczywiście NIE.
Występuje jako Jego obecność i manifestacja na ziemi, nie zaś jako odrębna osoba w Bogu.
Co ciekawe widoczną emanacją Ducha Świętego w „dniu pięćdziesiątnicy” był podobnie jak w przypadku Szekiny „obłok cudownego światła”, nad głowami chrześcijan, „niczym języki ognia”. W Dziejach Apostolskich 2:3-4 (BW) czytamy.
„I ukazały się im języki jakby z ognia, które się rozdzieliły i usiadły na każdym z nich. I napełnieni zostali wszyscy Duchem Świętym, i zaczęli mówić innymi językami, tak jak im Duch poddawał. „
Czy można napełnić kogoś OSOBĄ czy mocą? Zarówno Szekina jak i Duch Święty są w wyłącznej dyspozycji Boga Ojca (JAHWE). Bóg go udzielał ale i też może go zabrać. Były więc to widoczne dla ludzi oznaki oddziaływania Boga oraz Jego wpływu i poparcia! Zarówna Szekina jak i Duch Święty nie stanowiły w świetle Pisma Świętego odrębnej osoby Boskiej.
Podsumowanie
Po przeanalizowaniu tej argumentacji, trzeba podkreślić, że pierwszymi chrześcijanami byli Żydzi, nie wierzący w osobowego Ducha Świętego, co oficjalnie przyznają autorytety katolickie, podkreślające fakt, iż „Stary Testament, nie zna nauki „o osobowości Ducha Świętego”. Czytając wersety, które współcześni nam trynitarze traktują jako „koronne dowody na osobowość Ducha Świętego” – współcześni apostołom chrześcijanie pochodzenia żydowskiego rozumieli tak jak rozumieli ich przodkowie przez ponad 1000 lat!
A czy Pan Jezus nauczał czegoś innego? Czy w którymkolwiek wersecie wyjaśnił, że Bóg jest w trzech osobach, albo że Duch Święty jest trzecią jego osobą? Nie!
Gdyby miało się zmienić zrozumienie dla ludu Bożego, tyczące się istoty Boga i Ducha Świętego, to zapewne Jezus wielokrotnie by tą nową naukę swoim żydowskim uczniom wyjaśniał. Tak jak wyjaśniał, naukę o braku potrzeby składania ofiar za grzechy ze zwierząt, czy zamianie żydowskiej świątyni na świątynię duchową.
W Nowym Testamencie nie dostrzegamy jednak nawet śladu, próby tłumaczenia tego, jakoby „Duch Święty stał się trzecią osobą Trój-jedynego Boga”! Przecież byłaby to zupełna nowość dla wszystkich pierwszych chrześcijan wywodzących się z Żydów, którym trzeba by było to wielokrotnie tłumaczyć.
W oparciu o te fakty możemy skierować do trynitarzy pytanie.
Czy dla Żydów, mówiąca oraz przebywająca nad arką przymierza „Szekina” była odrębną od Boga Jahwe osobą?
Jeżeli nie, to podobnie „mówiący Duch Święty” nie może być kimś odrębnym od Boga Jahwe!
Ps:62,11 Bóg raz przemówił, dwa razy to słyszałem, że moc należy do Boga; ALLELUJA 😊 Dziękuję Ojcu JAHWE i Synowi Jezusowi w Duchu św. za wasza pracę na tym portalu. Werset poniżej też mówi nam że jest Bóg Ojciec, Syn Boga jako dwie osoby, a Duch Św. jest Duch Ojca A nie osobę… dlatego…Bóg raz przemówił, dwa razy to słyszałem…Bo Bóg Ojciec mówi i przekazuje Słowo przez Syna w Duchu Św…. Dlatego usłyszał dwa razy, a nie trzy bo są… Czytaj więcej »
Pyta Pan: „Czy można napełnić kogoś OSOBĄ czy mocą?”
Oczywiście!
„W owym dniu poznacie, że Ja jestem w Ojcu moim, a wy we Mnie i Ja w was. Kto ma przykazania moje i zachowuje je, ten Mnie miłuje. Kto zaś Mnie miłuje, ten będzie umiłowany przez Ojca mego, a również Ja będę go miłował i objawię mu siebie.”(J 14,15-21)