Proroctwa a Duch Święty

Jak uważasz, czy w świetle nauk Biblii, Duch Święty jest osobą czy narzędziem poprzez które Bóg Ojciec (Jahwe) przekazuje ludzkości swoje słowa, tyczące się przyszłości?

Inaczej mówiąc, kto jest autorem proroctw zawartych w Biblii?  Bóg Jahwe czy rzekoma osoba Ducha Świętego?

W liście 2Piotra1:20-21 (BW) czytamy:

„Przede wszystkim to wiedzcie, że wszelkie proroctwo Pisma nie podlega dowolnemu wykładowi. Albowiem proroctwo nie przychodziło nigdy z woli ludzkiej, lecz wypowiadali je ludzie Boży, natchnieni Duchem Świętym. „

Co ciekawe Biblia nie uczy, że ktoś jest natchniony Ojcem albo Synem! Oczywiście natchnienie może pochodzić od Ojca, ale nie znajdujemy informacji o natchnieniu osobą Ojca. To Ojciec poprzez  udzielenie swojego Ducha Świętego, przekazuje ludziom proroctwa i obdarza ich nadprzyrodzoną mocą.

Czy nie jest to zastanawiające, że setki razy na kartach Biblii czytamy o natchnieniu Duchem Świętym, a ani razu o natchnieniu Synem lub Ojcem.

Duch Święty w Starym a Nowym Testamencie

Czy zatem rozsądne jest twierdzenie jakoby Duch Święty występujący w Nowym Testamencie jest trzecią osobą Trój-jedynego Boga.  Z drugiej strony, tenże sam Duch Święty występujący w Starym Testamencie był już „czymś  innym” dla ludu wybranego?

W świetle 2 listu do Tymoteusza 3:16 takie sugestie apologetów katolickich to istne „szaleńcze rozważania” – wyraźnie sprzeczne z nauczaniem Pisma Świętego! Czytamy przecież, że całe Pismo Święte (a więc zarówno Stary Testament  jak i Nowy Testament) jest natchnione tym samym Duchem Świętym!
Potwierdza to fakt używania tego samego, jednego słowa w języku hebrajskim (rúach), a w greckim (pneúma) do określenia Ducha Świętego we wszystkich miejscach, gdzie możemy czytać w Biblii o jego działaniu. Określenia te pochodzą od wyrazu pnéo, czyli „wiać” lub „oddychać” podobnie jak rdzeń hebrajskiego wyrazu „duch”.

Gdyby „Duch Święty” był jak twierdzą trynitarze osobą, Biblia umożliwiałaby odróżnienie Ducha  Świętego jako osoby od  innych „świętych duchów”, o których uczy Słowo Boże. Jak napisano w pewnym opracowaniu:

„Należałoby oczekiwać, że wszędzie tam, gdzie nie dodano jakiegoś określenia, np. „święty duch Boży”, słowo „duch” będzie chociażby poprzedzone rodzajnikiem. Pozwalałoby to przynajmniej zaznaczyć, że chodzi o Ducha Świętego. Tymczasem w języku greckim wyrażenie „duch święty” bardzo często występuje bez rodzajnika, z czego wynika, że nie odnosi się ono do osoby”

Gdyby kronikarze spisujący Pismo Święte mieli przekazać myśl, że Duch Święty opisany w NT radykalnie różni się od tegoż Ducha Świętego opisanego w ST zapewne poinformowali by o tej zmianie czytelników Biblii. Dokładniej omawiamy ten temat w artykule: „Różny Duch Święty w Starym i Nowym Testamencie?„.

Pamiętając o tych faktach spróbujmy teraz porównać oddziaływanie Ducha Świętego, którego jednym z najczęstszych  przejawów opisanym w Biblii (zarówno w ST jak i NT) było prorokowanie.

Prorokowanie a Duch Święty

Na początek zwróćmy uwagę na wersety z księgi Liczb (4 Mojżeszowa) 11:25,29 (BW).

„I zstąpił Pan w obłoku, i przemówił do niego. Wziął też nieco z ducha, który był w nim, i złożył na siedemdziesięciu starszych mężach. A gdy duch spoczął na nich, prorokowali, co im się potem już nie zdarzyło. … Odpowiedział mu Mojżesz: Czyż byłbyś zazdrosny o mnie? Oby cały lud zamienił się w proroków Pana, aby Pan złożył na nich swojego ducha!”  Liczb (4 Mojżeszowa) 11:25,29

A teraz przeczytajmy oraz Dzieje Apostolskie 2:4 oraz,15-19 (BT)

” wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić.”

„ale spełnia się przepowiednia proroka Joela: W ostatnich dniach – mówi Bóg – wyleję Ducha mojego na wszelkie ciało, i będą prorokowali synowie wasi i córki wasze, młodzieńcy wasi widzenia mieć będą, a starcy – sny.  Nawet na niewolników i niewolnice moje wyleję w owych dniach Ducha mego, i będą prorokowali. „

Jak widzimy, w Dziejach odniesiono się do ST i proroka Joela. Czy zatem Duch Święty Starego Testamentu jest różny od Nowego?
Zwolennicy Trójcy  powinni zastanowić się co znaczą takie zwroty (jeżeli założymy, że Duch Święty jest osobą) jak: „Wziął też nieco z ducha„, „duch spoczął na nich”, „swojego ducha„, „napełnieni Duchem Świętym” czy też „wyleję Ducha”.
Jak można brać „nieco” z trzeciej „osoby” Trój-jedynego i podzielić to nieco na kilkadziesiąt osób, które na skutek tego działania zaczęły  prorokować.
W 2 Królów2:9-10 czytamy (BT), że Elizeusz chciał od Eliasza również aby dwie części twego ducha przeszły na niego. O jakim Duchu dzielącym się na 3 części myślał Elizeusz?

Wracając do tekstu przewodniego tego komentarza zastanówmy się nad takim pytaniem.

Czy prorokowanie, lub też spisanie Pisma Świętego jest efektem działania Ducha Świętego?

Jeżeli tak, to od kogo pochodzą proroctwa opisane w Biblii? Kogo prorokami byli prorokujący opisani w Piśmie Świętym?
Skoro Duch Święty byłby trzecią osobą Boską to odpowiedzi powinny brzmieć:
Wszelkie  autorstwo proroctw biblijnych trzeba przypisać osobie Ducha Świętego a prorokujący byliby prorokami Ducha Świętego.
Czy jednak tego naprawdę uczy Pismo Święte?

Dlaczego prorocy w ST wielokrotnie nazywani są prorokami Jahwe, a nie prorokami Ducha Świętego.
W Łukasza 1:67 oraz 1:76 czytamy (BT).

„Wtedy ojciec jego, Zachariasz, został napełniony Duchem Świętym i prorokował, mówiąc:”

„A i ty, dziecię, prorokiem Najwyższego zwać się będziesz, bo pójdziesz przed Panem torując Mu drogi.”

Jak widzimy inspirował Duch Święty, ale prorok miał być „prorokiem Boga Najwyższego” czyli Boga Jahwe. Werset przeczy równości rzekomych osób z uwagi na to, że jedna z nich nazwana jest Najwyższą.

Jak widać z tego fragmentu „napełnienie Duchem Świętym” uzdolniło do prorokowania.

Wnioski

Podsumowując. W świetle nauczania Pisma Świętego (zarówno ST i NT) Duch Święty występuje w swym oddziaływaniu nieodłącznie z darem prorokowania.

Z Biblii wynika wyraźnie, że autorem proroczych zapowiedzi jest Bóg JHWH, a nie rzekoma osoba Ducha Świętego.

Rola Ducha Świętego ogranicza się do zainspirowania i wiernego przekazania słów Boga Najwyższego. Pełni więc rolę narzędzia, którym posługuje się do realizacji swych celów Bóg Ojciec!

To Bóg Ojciec może brać „nieco” Ducha Świętego i dzielić to nieco dowolnie według swej woli na wybrane osoby. Może obdarzyć je mocą lub zrozumieniem. Bóg może dać dwie części  z Ducha Świętego, który miał dotychczas jeden z Jego proroków innemu.

Może zabrać tegoż Ducha dowolnej osobie (Psalm 51:13 BW  „I nie odbieraj mi swego Ducha świętego„). Może wreszcie udzielić nawet ludziom możliwość przekazywania tegoż daru, innym godnym tego osobom. Czytamy o tym w Dziejach Apostolskich 19:6:

„A gdy Paweł włożył na nich ręce, zstąpił na nich Duch Święty i mówili językami, i prorokowali.„

Zobacz także artykuł o Parakleta – Pocieszyciel.

Podsumowanie

Poprzez Ducha Świętego, Bóg Ojciec zadbał też o to aby cała ludzkość miała dostęp do poznania Go, oraz Jego zbawczego orędzia ewangelii. Biblia, spisana pod wpływem Ducha Świętego zawiera orędzie Boga Ojca! Znając te fakty nie dziwimy się, że Duch Święty często nazywany jest w Biblii: „Duchem Jahwe, Duchem Bożym, Duchem Pańskim”, czy też, że Bóg Jahwe mówi o Duchu Świętym – „Duch mój”. (Nigdzie takie zwroty w odwrotnej relacji Duch Święty a Bóg Ojciec – nie występują)
Nie dziwi nas to, że nigdzie nie ma opisu rozmowy, rzekomo odrębnej osoby boskiej (Ducha Świętego) z Bogiem Ojcem, czy też z Panem Jezusem. Nie dziwi nas również to, że Pan Jezus nigdzie na kartach Słowa Bożego nie modli się do Ducha Świętego, a we wszystkich opisach chwały Boga, Duch Święty nigdy nie występuje jako odrębna osoba (nie ma nawet trzeciego tronu dla niego przewidzianego).

W Piśmie Świętym możemy przeczytać natomiast o „osobie” Boga Ojca oraz o „osobie” Pana Jezusa, nigdzie natomiast nie przeczytamy o „osobie” Ducha Świętego. Trynitarze osobowość Ducha Świętego  wnioskują z wypowiedzi rzekomo personifikujących go, co szczegółowo omawiamy we wpisie: „Dowody na „osobowość” Ducha Świętego„.
Duch Święty oprócz tego, że jest związany z prorokowaniem oraz obwieszczaniem chwały i zamierzenia Bożego ma też ścisły związek z pomocą Boga w udzielaniu: siły, mądrości, zrozumienia oraz innych darów.

Dlatego chcąc poznawać i wielbić Boga w sposób cieszący się Jego uznaniem, czytajmy Biblię bez wciskanych przez wielu na siłę „okularów trynitaryzmu”, prośmy Ojca o Ducha Świętego, aby poprzez niego Bóg dał nam mądrość i zrozumienie. (Łukasza11:13)

Więcej o Duchu Świętym w artykule: Kim jest Duch Święty