Czy  fragment z Dziejów Apostolskich o Ananiaszu i Safirze dowodzi osobowości Ducha Świętego?

Przeczytajmy fragment z Dzieje Ap.5:3-4 (BT)

„Ananiaszu – powiedział Piotr – dlaczego szatan zawładnął twym sercem, że skłamałeś Duchowi Świętemu i odłożyłeś sobie część zapłaty za ziemię?  Czy przed sprzedażą nie była twoją własnością, a po sprzedaniu czyż nie mogłeś rozporządzić tym, coś za nią otrzymał? Jakże mogłeś dopuścić myśl o takim uczynku? Nie ludziom skłamałeś, lecz Bogu.” 

Jak widać w Dziejach Apostolskich 5:3 o Ananiaszu i Safirze powiedziano, że okłamali Ducha Świętego. W wersecie 4 czytamy, że skłamali „Bogu”.

Osoby wierzące w Trójcę Świętą w oparciu o tą relację próbują wykazać, że Duch Święty jest osobą. Czy jednak takie wnioski rzeczywiście można wysnuć z tego fragmentu?

Zanim przejdę do rzeczy chciałbym aby czytelnik zastanowił się nad pytaniem Dlaczego Piotr zwrócił uwagę (zakładając, że Duch Święty jest trzecia osoba Boga), że Ananiasz zgrzeszył Duchowi a nie Panu Jezusowi lub Bogu Ojcu.

Czy logiczne jest to, że Piotr uważał, że Ananiasz zgrzeszył tylko trzeciej osobie Boga? Dlaczego czytamy tutaj, że Ananiasz zgrzeszył TYLKO Duchowi?  Warto się nad tym głęboko zastanowić!

Nie ludziom skłamałeś, lecz Bogu

Kluczem do zrozumienia tego fragmentu  jest tutaj myśl mówiąca: „Nie ludziom skłamałeś, lecz Bogu„.

Świadczy ona o tym, że Ananiasz i Safira nie wierzyli w to, że Piotr posiada DUCHA ŚWIĘTEGO i dzięki tej mocy od Boga, wie czego się oni dopuścili.

Piotr wyjawił im to co uczynili nie dlatego, że był świadkiem tych wydarzeń, ale dlatego, że Bóg poprzez Ducha Świętego te informacje mu przekazał.

Wiara Ananiasza jak widać była bardzo mizerna, gdyż nie uwierzył, że Bóg poprzez swojego Ducha widzi co on czyni ze swoją żoną. W rezultacie Piotr wyjaśnia, że Ananiasz nie ludziom (którym to opowiada skłamał), ale samemu BOGU, który mocą swego Ducha wiedział dokładnie co on uczynił. Czy Piotr wierzył w osobowego Ducha Świętego pozostawiam czytelnikom do rozstrzygnięcia. W pierwszych jednak słowach swoich listów pomija Ducha w pozdrowieniach (2Piotra 1:2 BW):

„Łaska i pokój niech się wam rozmnożą przez poznanie Boga i Pana naszego, Jezusa Chrystusa. „

Podobnie pomija Ducha Świętego praktycznie we wszystkich swoich listach Paweł.

Czy tak by czynił Piotr i Paweł, gdyby wierzyli w Ducha jako trzecią osobę Boga? Czy by również nie grzeszyli przeciwko Duchowi Świętemu nie wspominając o nim?

Przykład Mojżesza

Pomocny w zrozumieniu tego może okazać się fragment z księgi Wyjścia 16:2:

„I zaczęło szemrać na pustyni całe zgromadzenie Izraelitów przeciw Mojżeszowi i przeciw Aaronowi” 

W wersecie 8 czytamy natomiast:

„Mojżesz powiedział: Wieczorem Pan da wam mięso do jedzenia, a rano chleb do sytości, bo słyszał Pan szemranie wasze przeciw Niemu. Czymże bowiem my jesteśmy? Nie szemraliście przeciwko nam, ale przeciw Panu! „

Przeciwko komu zatem szemrali Izraelici? Czy na podstawie takiego porównania (wytłuszczony tekst) możemy wysnuć wniosek, że Aaron i Mojżesz są równi z Bogiem, albo że są części Boga? Nie. Szemrając przeciwko temu, którego ustanowił nad nimi Bóg było szemraniem przeciwko Bogu.

Inny przykład. W Psalmie 78:35-36 czytamy:

„I przypominali sobie, że Bóg jest dla nich skałą, że Bóg Najwyższy ich zbawicielem. Lecz oszukiwali Go swymi ustami i kłamali Mu swoim językiem„

Sformułowanie kłamać językiem nie odnosi się dosłownie do tej części ciała ludzkiego, ale słów jakie człowiek POSŁUGUJĄC się językiem wypowiada. Podobnie Bóg posłużył się swoim Duchem, żeby coś zdziałać, tak jak człowiek ustami i językiem, żeby wypowiedzieć słowo. To nie język czy usta były kłamcami, ale człowiek, do którego one należały.

Tak więc kłamstwo wobec  Ducha Świętego (narzędzia wykonującego wolę Boga) jest też kłamstwem wobec samego Boga i na odwrót. Kłamać można bowiem nie tylko osobie, ale kłamać można także przeciwko prawdzie (zob. Jakuba 3:14).

Duch Boży a Duch człowieka

Na koniec jeszcze jedna kwestia. Jeżeli Pismo Święte mówi, że człowiek może być utrapiony na duchu, że duch się w nim raduje, że jego duch jest skruszony to zapewne zgodzisz się, że te określenia związane są z konkretną osobą, chociaż mowa jest w nich o duchu.

Jest więc zrozumiałe, że także Duch Boży posiada wszystkie cechy odnoszące się do Boga. Nie ma jednak potrzeby, by myśleć o Duchu jako całkiem innej i odrębnej od Boga osobie. Proste objaśnienie daje Paweł, kiedy porównuje Ducha Bożego z duchem ludzkim w 1 Koryntian 2:11 (BT):

” Kto zaś z ludzi zna to, co ludzkie, jeżeli nie duch, który jest w człowieku? Podobnie i tego, co Boskie, nie zna nikt, tylko Duch Boży.” 

Czytamy w tym fragmencie, że  tego co Boskie nie zna nikt, tylko Duch Boży.

Czy z tego wynika, że Jezus i Ojciec, rzekoma pierwsza i druga osoba „Trójcy” nie wiedzą czegoś co wie TYLKO Duch Boży?

Paweł porównuje działanie tego „ducha” z wewnętrzną samoświadomością człowieka. „Kto zaś z ludzi zna to, co ludzkie, jeżeli nie duch, który jest w człowieku? ” Duch człowieka jest więc względem myśli danej osoby tym samym, czym jest Duch Boży względem myśli Boga.